Hipernapęd

Farmer

Historia hipernapędu

Nim stosowano hipernapęd, częstą metodą kolonizacji odległych układów było wysyłanie statków mogących lecieć tylko z prędkością podświetlną, których załogi spędzały cały czas lotu w komorach zastojowych. Nim pradawne istoty zdołały skonstruować statki zdolne choćby do podróży w obrębach ich układów, w ich wyobraźni istniała już hipoteza, że możliwe jest podróżowanie z prędkością większą niż prędkość światła. Umożliwiać miał to istniejący rzekomo inny wymiar nazwany umownie nadprzestrzenią. Z czasem okazało się, że faktycznie wymiar ów istnieje i gdy wynaleziono odpowiednie środki techniczne, podróżowanie przezeń stało się nie tylko możliwe, ale i nieodzowne, gdy chciało się osiągnąć cel w krótkim czasie.

Pionierzy

Za odkrywców hipernapędu najczęściej uważa się lud Columi, którzy potrafili podróżować między układami gwiezdnymi już sto tysięcy lat przed bitwą o Yavin.

Z całą pewnością ze skoków w nadprzestrzeń korzystali Rakatanie, twórcy Bezkresnego Imperium. Była to technologia powiązana z Ciemną Stroną Mocy.

Ludzie (najpewniej Korelianie) wynaleźli działa nadprzestrzenne, czyli urządzenia wystrzeliwujące pojazdy z prędkością pozwalającą "zakrzywić" czasoprzestrzeń i skoczyć w nadprzestrzeń. Dopiero później (25000 lat przed bitwą o Yavin) wynaleźli nowożytny hipernapęd, przerabiając technologię Rakatan na nie wymagającą korzystania z Mocy.

Mniej więcej w tym samym czasie podobną metodę odkryli Durosi.

Ludzie (przybyli na statkach kolonizacyjnych z Coruscant) z Gromady Tion opracowali boje i latarnie nadprzestrzenne oraz hipernapęd. Ich technologia pozwalała jednakże bezpiecznie skakać tylko w obrębie Gromady, na obszarze wytyczonym latarniami. Z tego powodu pozostali w izolacji na długie lata.

Gdy Republika Galaktyczna na dobre stała się największą siłą w galaktyce, coraz więcej światów było kolonizowanych i coraz więcej ras mogło korzystać z hipernapędów konstruowanych przez największe zakłady ze Światów Środka (takich, jak Rendili StarDrive, Corellian Engineering Corporation, Alderaan Royal Engineers, czy Core Galaxy Systems. Rozpoczął się Okres Ekspansji, podczas którego wielu odważnych odkrywców wybierało losowo koordynaty skoków nadprzestrzennych z nadzieją, że odkryją coś ciekawego i dochodowego. Do takich odważnych ludzi zaliczali się między innymi Gav i Jori Daragon. Powstawały nowe szlaki handlowe, jak Trasa Koreliańska czy Perlemiański szlak handlowy. Na Coruscant powstało Biuro nadzoru nadprzestrzeni, które zajmowało się rozmieszczaniem boi nawigacyjnych i ustalaniem szlaków nadprzestrzennych.

Powstanie hipernapędu miało też swoje wady - nie dość, że dotarł na planety, których mieszkańcy mieli zbyt bojowe nastawienie (na przykład Ando), to doprowadzał do starć różnych cywilizacji, a nawet do wielkiej wojny nadprzestrzennej.

Działanie hipernapędu

Gdy zostanie wydana komenda do skoku (najczęściej za pomocą przycisku bądź dźwigni) i obliczona zostanie trajektoria (za pomocą komputera nawigacyjnego, rozpoczyna się zawiły proces skoku w nadprzestrzeń. Sam skok trawa jednak bardzo krótko. Najpierw specjalne pole zbiera promieniowanie gamma, które wprowadzone zostaje do motywatora hipernapędu, który zbiera tą energię w generatorze fuzyjnym, zawierającym specjalny, super cienki drut nadprzewodnikowy, długi na kilka kilometrów. Gdy dawka energii osiągnie odpowiedni poziom, dopalacze hipernapędu dostarczają energii do komory jonizacyjnej, rozpoczynając zapłon uwalniający promieniowanie tworzące „zmarszczki” w czasoprzestrzeni, przez które statek przedostać się może z normalnej przestrzeni do nadprzestrzeni. W niej statek utrzymywany jest przez specjalny generator pola kwantowego.
Na nadprzestrzeń „cień” rzucają wszystkie znajdujące się w normalnej przestrzeni ciała niebieskie i inne ciała posiadające masę i/lub oddziaływające na grawitację – ich masa i studnia grawitacyjna zagraża bezpieczeństwu osób na pokładzie. Przed źródłami masy i grawitacji zabezpiecza autowyłącznik hipernapędu, który od razu po wykryciu źródła tych wartości „wyciąga” pojazd z powrotem do normalnej przestrzeni. Przed zderzeniami z cząsteczkami pyłu gwiezdnego i innymi cząsteczkami zabezpiecza kadłub statku pole cząsteczkowe.
Osiąganie prędkości większej od prędkości światła stanowi wielkie zagrożenie ze względu na ogromne przyspieszenie. Przed inercją o ogromnej wartości zabezpieczają osoby i ładunki przebywające na pokładzie kompensatory przyspieszenia.
Skoki w i wyskoki z nadprzestrzeni powodują również wielkie przeciążenia o charakterze mechanicznym. Specjalne regulatory oraz pole cząsteczkowe zabezpieczają przed rozerwaniem na strzępy kadłuba statku – pierwsze regulują częstotliwość działania hipernapędu, by zapobiec rezonansom, drugie wzmacniają strukturę kadłuba.
Poruszanie się z prędkością większej od prędkości światła sprawia, że czas płynie inaczej. Przed „zmianą” czasu na pokładzie pędzącej w nadprzestrzeni maszyny względem reszty wszechświata chroni specjalistyczne pole zastojowe zsynchronizowane z częstotliwością działania hipernapędu.
Cały hipernapęd jest złożonym urządzeniem, które korzysta z promieniowania i energii o wysokich wartościach. Pracujący hipernapęd osiąga także wysokie temperatury. Zestaw hipernapędu obudowany więc jest komorą ze specjalnych stopów i chłodzony różnymi gazami, najczęściej gazem tibanna.

Klasy hipernapędu

Hipernapęd dzieli się na klasy w oparciu o osiągane „prędkości” - im niższa klasa, tym większa „prędkość”. Przez długie lata osiągnięcie klasy poniżej 5-tej było technicznie niemożliwe. Dopiero w ostatnim pięćdziesięcioleciu przed Bitwą o Yavin klasy nie tylko zbliżyły się do 5-tej, ale i przekroczyły tą granicę. Klasy zależne były oczywiście od typu pojazdów - wojskowe maszyny dysponowały znacznie lepszym hipernapędem.

Niektórym jednostkom, nad których napędami pracowali wybitni specjaliści, udało się zapewnić hipernapęd klasy niższej, niż 1-szej. Do pojazdów tego typu należały przede wszystkim statki przemytnicze, takie jak Outrider należący do Dasha Rendara, Starlight Intruder Salli Zend (oba posiadały hipernapęd klasy 0,75) i Millennium Falcon Hana Solo (klasa 0,5).

Źródła

Biblioteka Ossus (www.ossus.pl)